Η Θανατική ποινή στην Ελλάδα

θανατικη ποινη ελλαδα

θανατικη ποινη ελλαδα. Άρθρο της Γεωργίας Αριστ. Μιχαηλίδου, δικηγόρου.

Η θανατική ποινή υπήρξε στο παρελθόν και εξακολουθεί να είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα ως προς την ορθότητα και σκοπιμότητα της. Από τη μία πλευρά συναντά κανείς τους υπέρμαχους αυτής, οι οποίοι θεωρούν τη θανατική ποινή ως το μοναδικό μέσο απόδοσης δικαιοσύνης και ικανοποίησης των συγγενών του θύματος.

Υποστηρίζουν ότι, η θανατική ποινή μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο εκφοβισμού και συγκράτησης των πολλών από την τέλεση εγκλημάτων, περιορίζοντας την έξαρση της εγκληματικότητας, η οποία εμφανίζεται με πρωτόγνωρα στοιχεία βιαιότητας και βαναυσότητας τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη, βρίσκονται αυτοί που την καταδικάζουν και εδώ οφείλει κανείς να εστιάσει την προσοχή του.

Η θανατική ποινή συνιστά κατάφορη παραβίαση και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι συνταγματικοί θεσμοί μιας φιλελεύθερης και δημοκρατικής κοινωνίας που επιβάλλουν την προστασία της αξίας του ανθρώπου και το σεβασμό αυτού, υποδεικνύουν τουλάχιστον την κατάργηση αυτής.

Δεν είναι εξάλλου τυχαίο το γεγονός ότι σε 136 χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, δεν ισχύει πλέον η εσχάτη των ποινών! Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, 92 χώρες κατήργησαν εντελώς τη θανατική ποινή, 9 κράτη τη διατηρούν, για εξαιρετικές όμως περιπτώσεις(π.χ εγκλήματα σε εμπόλεμες περιόδους), ενώ 35 από αυτές παρόλο που τη διατηρούν στη νομοθεσία τους για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, δεν την έχουν εφαρμόσει τα τελευταία 10 χρόνια.

Ωστόσο, 58 χώρες(όπως η Συρία, η Σαουδική Αραβία, η Κίνα, η Λευκορωσία, η Ιαπωνία, η Αίγυπτος, η ΗΠΑ-35 εκ των 50 πολιτειών-κ.α) διατηρούν ακόμη και εφαρμόζουν τη θανατική ποινή. Η Παγκόσμια Διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζει το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη ζωή και δεν επιτρέπει να υποβάλλεται κανένας σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.

Αξίζει να σημειωθεί πως το άρθρο 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του ανθρώπου με τίτλο «το δικαίωμα στη ζωή» αναφέρει : «Το δικαίωμα εκάστου προσώπου εις την ζωήν προστατεύεται υπό του νόμου. Εις ουδένα δύναται να επιβληθή εκ προθέσεως θάνατος, ειμή εις εκτέλεσιν θανατικής ποινής εκδιδομένης υπό δικαστηρίου εν περιπτώσει αδικήματος τιμωρουμένου υπό του νόμου δια της ποινής αυτής».

Επιπλέον, το άρθρο 2 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων με τον ίδιο τίτλο αναφέρει : «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη ζωή. Κανείς δεν μπορεί να καταδικασθεί στην ποινή του θανάτου ούτε να εκτελεσθεί». Είναι συνεπώς πρόδηλη η ανάγκη και η προσπάθεια της σύγχρονης κοινωνίας να διασφαλίσει το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ακεραιότητας.

Ας λάβει κανείς υπόψη του και τη ψυχική βία που ασκείται στο μελλοθάνατο, γνωρίζοντας τον επικείμενο θάνατο του. Πρόκειται για ένα είδος βασανιστηρίου, ψυχολογικό μεν, δεν παύει όμως να παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα.

Το πιο ισχυρό ωστόσο επιχείρημα κατά της θανατικής ποινής θα λέγαμε ότι είναι το ενδεχόμενο δικαστικής πλάνης. Τί γίνεται στη περίπτωση που κάποιος καταδικασθεί με τη ποινή του θανάτου για ένα έγκλημα που δε διέπραξε? Η θανατική ποινή είναι απόλυτη. Αυτό σημαίνει πως πρόκειται για μη αναστρέψιμη ποινή χωρίς δυνατότητα διόρθωσης πιθανού λάθους!

Επομένως, η φρίκη του εγκλήματος από μόνη της δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την εφαρμογή της θανατικής ποινής. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε υπέρβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Καθίσταται λοιπόν σαφές, πως η θανατική ποινή είναι ένα αναποτελεσματικό μέσο καταστολής του εγκλήματος. Εξάλλου, έχει αποδειχθεί στατιστικά πως η ύπαρξη της θανατικής ποινής δεν επηρεάζει ούτε μειώνει στο ελάχιστο την εγκληματικότητα.

Η αποτροπή του εγκλήματος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να εγκληματήσει η ίδια η κοινωνία. Διαφορετικά, αυτό θα ερχόταν σε σύγκρουση με το πραγματικό σκοπό της, που δεν είναι άλλος από το σωφρονισμό των εγκληματιών.

(Το παρόν άρθρο γράφτηκε με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις βουλευτών του κοινοβουλίου μας για επαναφορά της θανατικής ποινής).

θανατικη ποινη ελλαδα, θανατικη ποινη ελλαδα, θανατικη ποινη ελλαδα, θανατικη ποινη ελλαδα, θανατικη ποινη ελλαδα