Παιδεραστία: Έγκλημα ή ψυχική ασθένεια;

παιδεραστία

παιδεραστία. Συχνό φαινόμενο αποτελεί πλέον για την κοινωνία μας η παιδεραστία. Σχεδόν καθημερινά πληροφορούμαστε ότι ακόμα ένα παιδί έχει πέσει θύμα των ορέξεων ενός παιδεραστή και έχει υποστεί ασελγείς πράξεις.

Το Σάββατο 25-5-2013 το απόγευμα συνελήφθη στα Πετράλωνα, σύμφωνα με το από 27/5/2013 Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας, από αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Προστασίας Ανηλίκων της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, ένας 40χρονος ημεδαπός για αποπλάνηση και ασελγείς πράξεις σε βάρος ανήλικων κοριτσιών.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το ανωτέρω δελτίο τύπου, ο δράστης προσποιούμενος τον αστυνομικό που διενεργεί έρευνα για κλοπές ή ναρκωτικά στο σχολείο τους, τα οδηγούσε σε απόμερους κοινόχρηστους χώρους και τα αποπλανούσε. Εκείνη την ημέρα προσέγγισε ανήλικη ημεδαπή και προέβη σε ασελγείς πράξεις σε βάρος της.

Σημειωτέον το γεγονός, ότι η Αστυνομία δημοσίευσε ύστερα από εισαγγελική παραγγελία φωτογραφίες αλλά και τα στοιχεία ταυτότητας του “δράκου” για την προστασία των ανηλίκων αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών.

Ο συγκεκριμένος δράστης κατά το πρόσφατο παρελθόν είχε ήδη καταδικαστεί δύο φορές από το δικαστήριο για παρόμοιες υποθέσεις, αλλά με την διαδικασία της συγχώνευσης των ποινών αφέθηκε ελεύθερος.

Ωστόσο ενώ θα περίμενε κανείς να συμμορφωθεί ο ήδη δύο φορές καταδικασθείς με τον φόβο ότι την επόμενη φορά η δικαιοσύνη ίσως να μη είναι τόσο επιεικής, διετέλεσε εκ νέου το ίδιο έγκλημα.

Και το ερώτημα είναι ο εν λόγω παιδεραστής είναι εγκληματίας κατά τον κοινό ποινικό κώδικα ή αποτελεί έναν ψυχικά ασθενή; Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα ο Νοτιοαφρικανός καρδινάλιος Γουίλφριντ Νάπιερ υποστήριξε μιλώντας στο ραδιόφωνο του BBC ότι οι παιδεραστές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ασθενείς και όχι σαν εγκληματίες.

Συγκεκριμένα είπε τα εξής: «Από την εμπειρία που έχω, διαπιστώνω ότι η παιδεραστία είναι στην πραγματικότητα ασθένεια. Δεν είναι ποινικό πρόβλημα, είναι ασθένεια», «Είναι μια ψυχική ασθένεια», συνέχισε «τι κάνουμε με τις ασθένειες; Προσπαθούμε να τις θεραπεύσουμε. Εάν εγώ, που είμαι φυσιολογικός, επιλέγω συνειδητά να παραβιάσω το νόμο, πρέπει να τιμωρηθώ».

Ο καρδινάλιος είπε επίσης, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αυτά, ότι γνωρίζει δύο ιερείς που έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν παιδιά και στη συνέχεια έγιναν και οι ίδιοι παιδεραστές. «Μην μου λέτε τώρα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ποινικά υπεύθυνοι εξίσου με κάποιον που επιλέγει να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν νομίζω ότι κάποιου του αξίζει να τιμωρηθεί όταν και ο ίδιος φέρει τραύματα», κατέληξε.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ;

Tο άρθρο 339 του Ποινικού Κώδικα αναφέρει μεταξύ άλλων τις ποινές με τις οποίες τιμωρείται όποιος ενεργεί ασελγείς πράξεις με πρόσωπα νεότερα των 15 ετών, το πως αντιμετωπίζει ο ποινικός κώδικας τις ασελγείς πράξεις μεταξύ ανηλίκων και τι συμβαίνει στην περίπτωση που υπάρχει γάμος ανάμεσα στον υπαίτιο και τον παθόντα.

Αναλυτικότερα: σύμφωνα με το άρθρο 339 Π.Κ. παρ.1, “Όποιος ενεργεί ασελγή πράξη με πρόσωπο νεότερο από 15 ετών ή το παραπλανά με αποτέλεσμα να ενεργήσει ή να υποστεί τέτοια πράξη τιμωρείται”, «αν δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθεί βαρύτερα για το έγκλημα του άρθρου 351 Α,» ως εξής:

«α) αν ο παθών δεν συμπλήρωσε τα δώδεκα έτη, με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών, β) αν ο παθών συμπλήρωσε τα δώδεκα αλλά όχι τα δεκατέσσερα έτη, με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών και γ) αν συμπλήρωσε τα δεκατέσσερα και μέχρι τα δεκαπέντε έτη, με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών».

«2. Οι ασελγείς πράξεις μεταξύ ανηλίκων κάτω των δεκαπέντε ετών δεν τιμωρούνται, εκτός αν η μεταξύ τους διαφορά ηλικίας είναι μεγαλύτερη των τριών ετών, οπότε επιβάλλονται μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα.»

3. Αν μεταξύ του υπαιτίου και του παθόντος τελέστηκε γάμος, δεν ασκείται ποινική δίωξη, και αν τυχόν είχε ασκηθεί δεν συνεχίζεται, αλλά κηρύσσεται απαράδεκτη. Η ποινική δίωξη ασκείται ή συνεχίζεται μετά την ακύρωση του γάμου.

«4. Όποιος εξωθεί ή παρασύρει ανήλικο, που δεν συμπλήρωσε τα δεκαπέντε έτη, να παρίσταται σε ασελγή μεταξύ άλλων πράξη, έστω και αν δεν συμμετέχει σε αυτήν, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών.»

Τα παιδιά που έχουν υποστεί ασελγείς πράξεις από ενήλικες ή έστω και ένα φιλί ή άγγιγμα, το στάδιο της ψυχικής τους αποθεραπείας μπορεί να είναι μακροχρόνιο και γι αυτό οι γονείς θα πρέπει να βοηθήσουν στο ακέραιο.

Άλλωστε όπως είχε υποστηρίξει στο παρελθόν ο αξιομνημόνευτος Αλέξανδρος Κατσαντώνης σε συναφή υπόθεση στον Άρειο Πάγο.. “ότι προστατευόμενο έννομο αγαθό είναι η ηθική καθαρότητα της ανηλικότητας, η αγνότητα του παιδιού που δε συμπλήρωσε το 15ο έτος της ηλικίας του.

Ακόμα και αν ο κατηγορούμενος περιορίστηκε σε φιλιά και ψαύσεις, οι συνέπειες στον ψυχικό κόσμο του παιδιού μπορεί να είναι ολέθριες και να κρατήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή και για όλη του τη ζωή”.

Αν κάποιος που έχει διαπράξει το αδίκημα της αποπλάνησης ανηλίκου είναι ψυχικά ασθενής αυτό θα κριθεί ύστερα από ιατρική παρακολούθηση από εμπειρογνώμονα ιατρό και μετά από αίτημα της υπεράσπισης.

Από εκεί και έπειτα η ποινική δικαιοσύνη υποχρεούται σύμφωνα με τον νόμο να καταστείλει τέτοιου είδους παραβατικές συμπεριφορές με την ελπίδα για την κοινωνία μας ότι δεν θα επαναληφθούν.

(Επισήμανση: Τα εν λόγω άρθρα του Ποινικού Κώδικα, ενδέχεται να έχουν τροποποιηθεί).

Το παρόν άρθρο μου δημοσιεύθηκε την Κυριακή 2 Ιουνίου 2013 στο ειδησεογραφικό site της Θεσσαλονίκης thesstoday.gr και στο anydaynews.blogspot.gr και στις 6 Ιουνίου 2013 στην εφημερίδα ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ του Κιλκίς.