"Οι φιλόσοφοι απλά ερμήνευσαν τον κόσμο, με διάφορους τρόπους, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε" Καρλ Μαρξ

καρλ μαρξ

Δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΟΥ» τον Απρίλιο του 2011

Σήμερα (την στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο), Μεγάλη Δευτέρα 18 Απριλίου 2011, ξεκινάει η Μεγάλη εβδομάδα των Παθών του ημών Ιησού Χριστού, η οποία ολοκληρώνεται με την Σταύρωσή και την Ανάστασή του, ενώ η Ελλάδα μας μαζί με όλους εμάς συνεχίζει να τραβάει τον δικό της «Γολγοθά» με αβέβαιη πλέον την κατάληξή του ύστερα από την «σταύρωσή» της.

Και αυτό διότι ύστερα από το Πάσχα που θα γιορτάσουμε, την μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, έρχεται ο Γολγοθάς των νέων σκληρών μέτρων, τα οποία, όπως έχει δείξει το πρόσφατο παρελθόν αλλά και παρόν, καταργούν κάθε ανάταση κοινωνικού κράτους. Συνεπώς η οικονομική μας «ανάσταση» θα αργήσει … άγνωστο για πόσο!

Παρ’όλες τις πολιτικές, οικονομικές και νομοθετικές εξελίξεις οι οποίες μεταβάλλονται καθημερινά, είτε αρνητικά είτε θετικά, αναλόγως το πώς το βλέπει ο καθένας για τον εαυτό του ή για τους συνανθρώπους του, θα ήθελα με το παρόν άρθρο να αφιερώσουμε μερικές γραμμές για την μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης. θεωρώ ότι είναι ωφέλιμο για την ψυχή μας να θυμηθούμε τον λόγο για τον οποίο Ο Θεός έστειλε το αντικείμενον της αγάπης Του, τον ίδιον τον Υιό Του και τον παρέδωσε σε θάνατο για εμάς: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.3:16 και Ρωμ.5:6-9). Ο Θεός λόγω της απέραντης αγαθοσύνης του και της απεριόριστης αγάπης του για τον άνθρωπο, έστειλε τον ίδιο του τον Υιό κάτω στην γη, να μαστιγωθεί, να σηκώσει τον δυσβάσταχτο σταυρό στους ώμους του μέχρι τον Γολγοθά και να ταπεινωθεί δια της σταυρώσεώς του από τους διώκτες του. Ευτυχώς όμως αναστήθηκε μετά την θανάτωσή του, γεμίζοντας με αισιοδοξία και ελπίδα τους πιστούς ανά τη γη για ένα κόσμο αγάπης και συγχώρεσης! Ο Υιός του Θεού μας, με αυτόν τον τρόπο φορτώθηκε τις αμαρτίες του παλιού κόσμου και μας δώρισε το ευεργέτημα της συγχώρεσης, προκειμένου να κυριαρχεί η αγάπη και όχι η εκδίκηση ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτό το οποίο θέλει ο Θεός μας είναι κυριαρχεί η αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις. Βέβαια όσο και αν ακούγεται δύσκολο αυτό, διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω λόγια του Καρλ Μαρξ «το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε… ενν. τον κόσμο», μπορεί εύκολα να σκεφτεί ότι το να καταφέρουμε να τον αλλάξουμε, θα πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από το εγώ μας και μετά από το σύνολο των ανθρώπων.

Εάν κάποιος κοιτάζει να κάνει το καλό, δηλαδή να βοηθάει τους συνανθρώπους του που πραγματικά αντιμετωπίζουν δυσκολίες και φυσικά έχει την δυνατότητα να πράξει τούτο, θα πρέπει να το κάνει ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένει να του το ανταποδώσει εκείνος/η, αλλά για να ωφελήσει την ίδια του την ψυχή. Όσο ουτοπικό και ρομαντικό ακούγεται αυτό έχει μεγάλη αξία εάν το εφαρμόσουμε. Ας αδειάσουμε την ψυχή μας από κάθε άσχημη σκέψη για τον συνάνθρωπό μας και ας την γεμίσουμε με αγάπη, όπως ήθελε και Αυτός, ο Ιησούς Χρηστός.

Επειδή όμως όλα ξεκινάνε από την μικρή ακόμα ηλικία μας και από την ανατροφή που μας έδωσαν οι γονείς μας, αλλά και την αγάπη και την στοργή που μας έδειξαν, έχουμε την ευθύνη το ίδιο να κάνουμε και εμείς στα δικά μας τα παιδιά. Η πρώτη κοινωνία του ανθρώπου είναι η οικογένειά του. Εάν το παιδί βιώσει αγάπη, αγάπη θα δώσει και αυτό. Διαφορετικά, αν βιώσει φασαρίες και μίσος, τότε το ίδιο θα κάνει και αυτό.

Επειδή οι καιροί που διανύουμε είναι πονηροί, να είστε σίγουροι ότι εάν πράξουμε αυτό που ήθελε Εκείνος, αλλά με διάρκεια, τότε σίγουρα θα έχει βάλει ο καθένας μας το δικό του λιθαράκι στο να αλλάξει ο κόσμος μας. Να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι και να ζούμε δίχως φόβο και καχυποψία για τον διπλανό μας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί εάν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα απόσπασμα από τις προφητείες του Πατρός Παΐσιου, ενός σύγχρονου μας (1924-1994) προφήτη του Θεού, από συνομιλία του με προσκυνητή σχετικά με την ανατροφή των παιδιών: «- Γέροντα, τα μικρά παιδιά πού μεγαλώνουν τώρα χωρίς πειθαρχία, τί θα γίνουν;
– ‘Έχουν λίγα ελαφρυντικά. Οι γονείς πού δεν καταλάβαιναν την πειθαρχία αφήνουν τώρα τα παιδιά τους με μιά ελευθερία και τα κάνουν τελείως αλητάκια. Μια κουβέντα λες, πέντε σού λένε, και με μιά αναίδεια! Αυτά μπορεί να γίνουν εγκληματίες. Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τα παιδιά. ‘Ελευθερία! «Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!» Και τα παιδιά λένε: «Πού θα βρούμε αλλού τέτοιο καθεστώς;» Επιδιώκουν, δηλαδή, να τα κάνουν άνταρτάκια,… να μη θέλουν τούς γονείς, να μη θέλουν τούς δασκάλους, να μη θέλουν τίποτε, να μην ακούν κανέναν. Αυτό τούς διευκολύνει στον σκοπό τους.“Αν δεν τα κάνουν άνταρτάκια, πως μετά τα παιδιά θα τα κάνουν όλα κομμάτια; Και βλέπεις, τα καημένα είναι σχεδόν δαιμονισμένα».

(Λόγοι Γ. Παϊσίου, τ. Α, Σουρωτή, 1999, 247π.).

«‘Αλλά σκοπός τους τώρα είναι να απομακρύνουν τα παιδιά από την ‘Εκκλησία. Τα δηλητηριάζουν, τα μολύνουν με διάφορες θεωρίες, κλονίζουν τήν πίστη τους. Τα εμποδίζουν από το καλό, για να τα αχρηστέψουν. Τα καταστρέφουν από μικρά. Και τα παιδάκια, φυσικά, από αρνάκια γίνονται κατσικάκια. Αρχίζουν μετά να χτυπούν άσχημα και τούς γονείς τους και τούς δασκάλους και αυτούς πού τα κυβερνούν. Τα κάνουν όλο άνω-κάτω: συλλαλητήρια, καταλήψεις, αποχή από τα μαθήματα. Και τελικά όταν θα φθάσουν να ξεκοιλιάσουν αυτούς πού τα κυβερνούν, τότε θα βάλουν και αυτοί μυαλό».

(Λόγοι Γ. Παϊσίου, τ. Α, Σουρωτή, 1999, 299-301).